Al ooit eens vier Ethiopische venten, zijnde de manager van
een lodge (jaja DE lodge) en 3 van zijn staff, netjes op een rijtje zien staan zwaaien
naar een busje vol vertrekkende Belgische kwebbeltantes…. Jahaaaa, al is het
mij niet zo heel duidelijk of ze nu blij waren van ons verlost te zijn of het
spijtig vonden dat we vertrokken.
Vertrekken dus, eerst richting Addis. Het vliegtuigje op. Om
hoe laat? Eueueu 13.15 u op het ticket, 12.45 was gezegd in het kandoor van
Ethiopian Airlines en in werkelijkheid was het om 12 u…. U weze gewaarschuwd.
De kostbare uren tussen tussenin in Addis moeten nuttig
gebruikt worden, shoppen dus. Naar de merkato achter een grote mesob. Iedere dag
moet zijn avontuurtje hebben, awel. Voor mij was dit een overwinning op mezelf.
Ja, ik weet het, soms ben ik een schrikschijter. De drukte, de warmte, het
discussiëren, normaalgezien is dat niet voor mij. Maar ik moest en zou een
mesob hebben. En na twee weken gewenning ga ik voor de ultieme test. Zodus, winkel
in, winkel uit. Enfin, winkel, je weet wel, zo’n donker hok dat volgestouwd is
tot aan het plafond. I want to see that one…. Ok, geen probleem, we klimmen een
beetje, smijten een paar manden naar de andere kant en tadaaa… Neen, ik wil toch liever die andere ook nog
eens zien. Als een echte taaie tante begin ik aan de onderhandelingen. Goed
wetende dat ze de prijs minstens verdubbelen omdat we ferenji zijn. How mucht?
3500! What? I want to give 1000! WHAT?! En dan een hele exposee over het
handwerk en hoelang het niet duurt om zo’n mand te maken en dat we wel zonder
nadenken 1000 Birr betalen in de luxehotels waarin we verblijven. Uiteindelijk
kan ik er een bemachtigen voor 1300. Goed gedaan! Dikke pluim voor mezelf! Tot we
in het busje zien dat er in kleine cijfertjes 500 op de mand geschreven staat.
Tja, U weze dus opnieuw gewaarschuwd.
Bole airport is chaos! We komen er aan rond 19.30 u om een
vliegtuig te halen van middernacht. Net op tijd zaten we erin. En dan waren we
nog uit de rijen gehaald om te kunnen inchecken. Misschien moet je zelfs de
moeite niet doen om zo vroeg te gaan aanschuiven, je wordt toch uit de rijen
geplukt. De kruiers waren ook weer hun best aan het doen. Twee van die mannekes
hielpen ons met onze karren. Om twee karren eventjes bergop te duwen en
ondertussen nog tegen een betonnen blok te botsen waardoor een deel van de
bagage de grond op donderde, gaven we ze elk 10 Birr. Ze bekeken het nogal
verbaasd. Small money! Yes small money! Twee weken gewenning, weet je wel. Tijdens
het lange wachten konden we ook observeren hoe ze tewerk gaan. Tja, ik denk dat
wat ze verdienen aan fooien om reizigers ‘vlotter dan de rest’ door de rijen te
loodsen een veelvoud is van hun loon. Het plan was om nog eerst wat te eten op
de luchthaven. Niet gelukt. Goed voor de lijn, dat wel. Wat we wel te weten
kwamen is dat zaterdagavond en woensdagavond de beste avonden zijn om terug
naar huis te vertrekken. U weze dus nogmaals gewaarschuwd, maar vertel het niet
teveel voort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten