zaterdag 12 april 2014: Bahir Dar

Tijdens het ontbijt wordt al heel snel duidelijk dat Korneel zich niet zo goed voelt. Uit één of ander gevoel van sympathie deed hij al een week mee met de Ethiopische vasten. En dat wreekt zich natuurlijk. Dus hij crasht. Zwaar. Normaalgezien zouden we deze middag verder reizen naar de Simien mountains. De lodge waar we daar zouden overnachten ligt boven de 3000 m, dat is niet ideaal als je al ziek bent. En die rit van een paar uur ernaartoe is ook niet aangewezen. Wijziging van de plannen dus. We blijven een extra nachtje in Bahir Dar in de prachtige lodge. En de overnachting in de mountains wordt geschrapt, met pijn in het hart.

Ronny blijft bij Korneel, ikzelf ga met de rest van de kinderen bootje varen op Lake Tana. Hippo’s gaan spotten. Kerk gaan bezoeken. Toch wel een beetje spannend, in zo’n klein bootje op zo’n groot meer, het grootste van Ethiopië. Maar geen nood. ‘In God we trust’ staat er vooraan en dat zullen we dan maar doen zekers? Demis gaat niet mee, hij heeft al teveel meegemaakt met boottochtjes…. Owkeej…. En dat meer? Dat is toch echt heel erg groot hoor…. We komen veilig aan op het eiland. Een gids neemt ons mee naar de kerk. Het hobbelige pad loopt langs  ontelbare winkeltjes. Blijkbaar zijn er mensen die daar op dat eilandje wonen en die leven van de verkoop van hun spullen. Dat legt natuurlijk direct al wat druk. En de gids? Die heeft zelf ook een winkeltje…

Trouwens, weet je wie we daar gezien hebben, bij de kerk? De priester die poseerde voor de cover van de Bradt reisgids ‘Ethiopia’! Jaja, hij zat daar, zomaar, op een stoeleke en keek op gepaste momenten in de lens van de voorbijkomende toeristen. Hij zat daar bij het museum. Het museum, dat is eigenlijk één etalage en nog niet eens een hele grote, waarin je een paar mantels en kronen kan zien, mooie mantels en kronen, dat wel. Het gebouwtje zou nog volgestouwd liggen met hele vele waardevolle dingen, maar voorlopig moeten we het dus doen met de etalage.

De kerk zelf is heel indrukwekkend. Je kent de foto’s. Maar dat dan ook in het echt zien…

Op de terugweg gaan we op zoek naar de hippo’s. En we hebben ze gevonden. Die beesten zijn echt wel indrukwekkend zulle.

Korneel is ondertussen weer wat beter. Goed genoeg om in de namiddag ook een boottocht en kerkbezoek te doen. Korneel en Ronny kiezen voor een kortere tocht. En Gitte die gaat weer mee. Zij is hier zo in haar nopjes, wil niets missen en geniet van alles.

vrijdag 11 april 2014: Debre Libanos – Debre Markos – Bahir Dar

De nacht is spannend. Er is heel veel wind in de kloof naast de lodge. En nu en dan horen we eigenaardige geluiden op het dak van ons huisje…. Zijn de apen ’s nachts op pad? Of andere dieren? Gelukkig kunnen we toch een paar uur rustig slapen.  Want om 7 u komt Demis ons alweer ophalen. Vandaag hebben we een hele lange rit voor de boeg.

Het ontbijt in de Ethio German Lodge? Daar beginnen ze pas aan tegen 8 u en daar kunnen we niet op wachten. We gaan iets eten in een heel speciale plaats. Het Abido International Hotel in Fiche. Op zich niets bijzonders, niet echt toeristisch, geen opvallende locatie, maar wel het hotel waar Ronny op 12 april 2011, dus net 3 jaar geleden,  voor de eerste keer de mama van Frauke ontmoet heeft.

Daarna is het rijden, rijden en rijden…. Hier en daar spotten we een berg, wat apen, gevaarlijke vrachtwagens, recent of minder recent gebeurde accidenten, wegenwerken… er is veel te zien, zo onderweg.

Tegen de middag zijn we in Debre Markos, vlug iets eten en dan weer rijden dus….

De kinderen gedragen zich voorbeeldig. Nu en dan een beetje ruzie, naar buiten kijken, muziek beluisteren. Blijkt dat Demis een muziekliefhebber is. Hij geniet van de jongens hun hardstyle. En de jongens genieten van zijn Michael Jackson. Nooit gedacht dat ze ‘heal the world’ zouden zingen ergens onderweg van Debre Markos naar Bahir Dar. Waarschijnlijk mag ik hen daar vooral niet aan herinneren. Maar op dat ogenblik klopte het wel, op de één of andere bizarre manier.

Op 100 km of zo van Bahir Dar begint het te hagelen. Echt. Niet normaal. Het landschap zag volledig wit. Zo hadden we toch efkes het idee dat we op skiverlof waren, al zagen we op dat moment geen bergen. En het wit was ook vlug weer weg. Dat wel.

Tegen 18 u komen we aan in de Abay Minch Lodge. En we zijn helemaal onder de indruk. Zo’n mooie plaats. En zo’n lekker eten. En zo’n vriendelijke bediening. En zo’n mooie kamers. En zo’n slecht internet, toch in onze kamers helemaal in een uithoek van het domein.

donderdag 10 april 2014: Debre Zeit - Debre Libanos - Fiche

Vertrek uit Debre Zeit… ik zou hier kunnen wonen, zei Gitte…. Geweldig toch…

Weg uit het superdeluxe hotel. Met allemaal niet-rokers kamers, maar, als je toch wil roken, wil je dat dan op het terras doen? Waar er geen kamers gegeven worden aan personen van hetzelfde geslacht. En waar de ramen supersterk zijn, heb ik hoogstpersoonlijk getest met voorhoofd en neus.

De weg naar Debre Libanos gaat langs Addis Abeba. Stinken, stinker, stinkst. En meer valt daar niet over te zeggen. Bij het kleine stukje door Addis ontdekken we waarom het tegenwoordig ook in Addis belangrijk is om een jeep te hebben.

In het hotel waar we stoppen voor het middageten zien we voor de allereerste keer zwart op wit het bewijs van wat we allemaal al lang weten. Er staat een groot bord voor de deur: Ethiopiërs betalen 500 Birr voor een kamer, niet-Ethiopiërs betalen 800 Birr. Ik kon eerst mijn ogen niet geloven, maar toch stond het er, open en bloot.

Inchecken in de Ethio German Lodge en efkes genieten van het adembenemend zicht. Nog een quick visit in Fiche aan een allerschattigst baby-kereltje. Daarna eindelijk voor de eerste keer de Portugese brug gaan bekijken. Een klein beetje wandelen, een klein beetje klauteren en dan genieten van het zicht.

Het avondeten is, zoals we zeggen, gene vette. Er is keuze tussen spaghetti met, hoe kan het ook anders, tomatensaus of rijst met groenten. Cola is er niet, er is nog één flesje water en thee kan eigenlijk ook niet meer want het warmwatermachien ligt al af. We zijn de enige groep die blijft eten, misschien zijn we zelfs de enige groep in de lodge. En we worden een beetje buitengekeken uit het restaurant. Dan maar vroeg slapen, om 20 u al. Maar toch moet je er ooit geweest zijn, daar in de Ethio German Lodge.

woensdag 9 april 2014: Debre Zeyt

We hebben redelijk goed geslapen, ondanks alle muggen en de stinkende muggennetten. En het ontbijt was OK.

Maar geen water in de douche of aan de lavabo. Trouwens, de kraan van de lavabo zit verdacht los, daar blijven we beter af. Oeps, onze WC spoelt niet meer door. En de badkamer stinkt. En was dat daar een kakerlak?

We beginnen een beetje te zuchten, maar denken, nog één nachtje, dat overleven we wel.

Om 10 u is Demis er, we gaan naar lake Hora. Wat rondwandelen, een boottochtje, gewoon genieten dus. Het plan is om Gitte een goede herinnering te geven aan 'haar stadje'. Ze is er niet geboren, maar haar mama woont/woonde. En het lukt. Ze geniet.

Ze zaait haar zonnebloem daar, naast lake Hora. En Tilahun, één van de onderhoudsmannen van het domein, gaat proberen de bloemen te beschermen en verzorgen. En Demis gaat komen kijken de volgende keer dat hij hier is en eventueel een foto doorsturen. Geweldig toch? Iedereen was geboeid door het meisje dat daar bloemen kwam zaaien.

We gaan lunchen in het Pyramid hotel, de kids zijn er onmiddellijk helemaal weg van. Eigenlijk een beetje teveel luxe, maar we laten ons redelijk gemakkelijk overhalen om toch een nachtje hier te blijven. De kinderen hebben het nodig om efkes te ontstressen in het zwembad. En gelijk altijd, als de kinderen content zijn, zijn mama en papa dat ook.  Sorry Jan en Sarah, maar de Viewpoint Lodge laten we vanaf nu links liggen. Jammer dat zo’n mooie lodge al helemaal aan het vervallen is.

Gitte wilde ook echt nog een ritje maken met een paardenkar. Met een BRUIN paard. Geen wit, want een wit paard heeft teveel bruine haren. En Demis, die regelt dat. De paardenkarrenmannen keken wel een beetje raar toen ze de vraag naar een bruin paard hoorden. Ze dachten ongetwijfeld iets in de zin van ‘Vrouwen…. ’t Is altijd hetzelfde met hun grillen’. Maar we hebben het gedaan, Gitte en ik en de paardenkarrenman, een ritje met een bruin paard (met een witte vlek op de neus, maar dat was nog net toelaatbaar). En ze genoot weeral.

Nog heel eventjes langs het Bishuftu hospital, en dan naar het hotel, het zwembad in, waar de rest al lag te dobberen… En mama, die had eindelijk haar deugddoende douche en was dus ook weer goedgezind.

dinsdag 8 aril 2014: Addis Abeba - Debre Zeyt

Vandaag vertrekken we uit Addis, maar eerst staat er nog een bezoek aan het Amba op het programma. Een blitzbezoek, want onze kleinste paniekeert.

Ze heeft nog steeds de schrik te pakken van de bedelaars, of zo... Al die drukte is niet echt iets voor haar.

Het Amba dus, 10 minuutjes of zo, Gitte loopt er eens rond, we tonen haar kamertje. De verzorgster die aanwezig is zegt dat ze ons nog kent, dat ze onze foto's nog heeft.

Nog wat inkopen doen en dan op weg naar Debre Zeit. Enfin, in de file gaan staan. In de stank. Tussen de vrachtwagens. En de auto’s. En de koeien. En de geiten. En de mensen. In de hitte.

We checken in in de Vieuwpoint Lodge. Nog steeds het schitterende uitzicht. Jan is er niet, maar Sarah is nog steeds dezelfde.

In Debre Zeit kunnen we een flower farm bezoeken, 'Spirit'. Geleid door belgen. Het is niet simpel om iets draaiende te houden hier, dat horen we. Heel veel dagdagelijkse, praktische problemen die moeten opgelost worden. Maar ook problemen met de overheid. En alles vraagt zoveel tijd. Je moet echt wel overtuigd is om het vol te houden.

Lekker avondeten in de Lodge. In het pikkedonker. Dat heeft ook zijn charmes. Alleen is het wat moeilijk om de graatjes uit de vis te pulken met in de ene hand een opdraailampje van de Decathlon en in de andere hand een mes EN vork....

En dan samen naar de sterren kijken... en wenen voor onze haan die nu ook een sterretje is, enfin nu toch al heel wat maanden geleden, of is het de stress van de voorbije dagen die eraf moet?

maandag 7 april 2014: Addis Abeba

Een dagje rondhangen in Addis. Uitslapen, lekker ontbijten, geld wisselen, meegebrachte spullen afleveren... zo van die dingen.

Rond 11 u hebben we opnieuw afspraak met de familie, een iets groter gedeelte deze keer. Vandaag gaan we eindelijk ne keer Lucy bezoeken. Eerst met z'n allen lekker eten in haar restaurant en dan ernaast naar het museum.

Blij dat we het gezien hebben, maar ergens is het toch ook een beetje een teleurstelling. Waarom verzorgen ze dat museum niet wat meer? Wat aantrekkelijker en veel meer etaleren, beetje onderhouden. Het zou een groot verschil maken.

Frauke is afstandelijker vandaag. Mama, tante, nonkel… het is misschien wat veel. Ze doseert. Wie zei dat ooit dat kinderen maar toelaten wat ze aankunnen? Welja...

Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen van de familie, wij vertrekken morgen uit Addis en zij moeten gaan werken en naar school. We zien elkaar terug de laatste dag van onze reis.

Terug naar het guesthouse, we hebben er een afspraak met Abebe, een lokale, pas-op-zichzelf-startende gids. Hij is superblij met zijn cadeautjes uit België. Echt leuk om te zien.

We beslissen om nog een rondritje te doen in de stad om ‘en passant’ een paar voor haar belangrijke plaatsen aan Gitte te tonen. Maar het moet wat vlug gaan, want Frauke heeft ondertussen een schrik opgedaan van de bedelaars die ineens opduiken aan het raam van de jeep, zij laat Ronny niet meer los...

Avondeten in het Yeka guesthouse en op tijd naar bed, het internet werkt toch niet....

zondag 6 april: Addis Abeba

40 minuten eerder dan voorzien landen we, geen snelheidscontroles daarboven zekers?

En dan is het na al die keren een beetje thuiskomen hé....

Stap 1: visums halen: aanschuiven. We werden uit de rij gehaald omdat we met een groep kinderen waren, maar waarom is niet zo duidelijk. Rapper ging het zeker niet.

Stap 2: paspoortcontrole: aanschuiven.

Stap 3: bagage van de band vissen: niet aanschuiven maar wel tellen en zoeken.

Stap 4: bagagecontrole: aanschuiven en chaos. De dame aan de controle vond het heel erg verdacht dat ik twee fototoestellen mee had. Ze wilde persé dat er 1 videocamera bij zat... eueu... neen zulle... En hoeveel gsm's zitten er in onze valiezen? tja...

Gelukkig kwam er ineens een bende Chinezen aangestormd en kreeg de controle-dame instructies om ons vlug door te laten.

Stap 5: een nogal opdringerige chinese medemens heel erg duidelijk maken dat het niet OK is dat hij mijn dochter ramt met zijn kar vol bagage, en als het moet kan ik heel erg duidelijk zijn.

stap 6: je smijten in de stad en iedere seconde genieten.

Onze driver, Yakob, staat ons al op te wachten en brengt ons naar het Yeka guesthouse. inchecken, ontbijtje pakken en een paar uur crashen want het is nodig.

Om 15 u hebben we onze eerste belangrijke ontmoeting in de speeltuin van het Ghion hotel, een ontmoeting met een gouden randje rond...

Daarna avondeten in het guesthouse en vroeg slapen, genoeg spanning voor één dag.