donderdag 10 april 2014: Debre Zeit - Debre Libanos - Fiche

Vertrek uit Debre Zeit… ik zou hier kunnen wonen, zei Gitte…. Geweldig toch…

Weg uit het superdeluxe hotel. Met allemaal niet-rokers kamers, maar, als je toch wil roken, wil je dat dan op het terras doen? Waar er geen kamers gegeven worden aan personen van hetzelfde geslacht. En waar de ramen supersterk zijn, heb ik hoogstpersoonlijk getest met voorhoofd en neus.

De weg naar Debre Libanos gaat langs Addis Abeba. Stinken, stinker, stinkst. En meer valt daar niet over te zeggen. Bij het kleine stukje door Addis ontdekken we waarom het tegenwoordig ook in Addis belangrijk is om een jeep te hebben.

In het hotel waar we stoppen voor het middageten zien we voor de allereerste keer zwart op wit het bewijs van wat we allemaal al lang weten. Er staat een groot bord voor de deur: Ethiopiërs betalen 500 Birr voor een kamer, niet-Ethiopiërs betalen 800 Birr. Ik kon eerst mijn ogen niet geloven, maar toch stond het er, open en bloot.

Inchecken in de Ethio German Lodge en efkes genieten van het adembenemend zicht. Nog een quick visit in Fiche aan een allerschattigst baby-kereltje. Daarna eindelijk voor de eerste keer de Portugese brug gaan bekijken. Een klein beetje wandelen, een klein beetje klauteren en dan genieten van het zicht.

Het avondeten is, zoals we zeggen, gene vette. Er is keuze tussen spaghetti met, hoe kan het ook anders, tomatensaus of rijst met groenten. Cola is er niet, er is nog één flesje water en thee kan eigenlijk ook niet meer want het warmwatermachien ligt al af. We zijn de enige groep die blijft eten, misschien zijn we zelfs de enige groep in de lodge. En we worden een beetje buitengekeken uit het restaurant. Dan maar vroeg slapen, om 20 u al. Maar toch moet je er ooit geweest zijn, daar in de Ethio German Lodge.

woensdag 9 april 2014: Debre Zeyt

We hebben redelijk goed geslapen, ondanks alle muggen en de stinkende muggennetten. En het ontbijt was OK.

Maar geen water in de douche of aan de lavabo. Trouwens, de kraan van de lavabo zit verdacht los, daar blijven we beter af. Oeps, onze WC spoelt niet meer door. En de badkamer stinkt. En was dat daar een kakerlak?

We beginnen een beetje te zuchten, maar denken, nog één nachtje, dat overleven we wel.

Om 10 u is Demis er, we gaan naar lake Hora. Wat rondwandelen, een boottochtje, gewoon genieten dus. Het plan is om Gitte een goede herinnering te geven aan 'haar stadje'. Ze is er niet geboren, maar haar mama woont/woonde. En het lukt. Ze geniet.

Ze zaait haar zonnebloem daar, naast lake Hora. En Tilahun, één van de onderhoudsmannen van het domein, gaat proberen de bloemen te beschermen en verzorgen. En Demis gaat komen kijken de volgende keer dat hij hier is en eventueel een foto doorsturen. Geweldig toch? Iedereen was geboeid door het meisje dat daar bloemen kwam zaaien.

We gaan lunchen in het Pyramid hotel, de kids zijn er onmiddellijk helemaal weg van. Eigenlijk een beetje teveel luxe, maar we laten ons redelijk gemakkelijk overhalen om toch een nachtje hier te blijven. De kinderen hebben het nodig om efkes te ontstressen in het zwembad. En gelijk altijd, als de kinderen content zijn, zijn mama en papa dat ook.  Sorry Jan en Sarah, maar de Viewpoint Lodge laten we vanaf nu links liggen. Jammer dat zo’n mooie lodge al helemaal aan het vervallen is.

Gitte wilde ook echt nog een ritje maken met een paardenkar. Met een BRUIN paard. Geen wit, want een wit paard heeft teveel bruine haren. En Demis, die regelt dat. De paardenkarrenmannen keken wel een beetje raar toen ze de vraag naar een bruin paard hoorden. Ze dachten ongetwijfeld iets in de zin van ‘Vrouwen…. ’t Is altijd hetzelfde met hun grillen’. Maar we hebben het gedaan, Gitte en ik en de paardenkarrenman, een ritje met een bruin paard (met een witte vlek op de neus, maar dat was nog net toelaatbaar). En ze genoot weeral.

Nog heel eventjes langs het Bishuftu hospital, en dan naar het hotel, het zwembad in, waar de rest al lag te dobberen… En mama, die had eindelijk haar deugddoende douche en was dus ook weer goedgezind.

dinsdag 8 aril 2014: Addis Abeba - Debre Zeyt

Vandaag vertrekken we uit Addis, maar eerst staat er nog een bezoek aan het Amba op het programma. Een blitzbezoek, want onze kleinste paniekeert.

Ze heeft nog steeds de schrik te pakken van de bedelaars, of zo... Al die drukte is niet echt iets voor haar.

Het Amba dus, 10 minuutjes of zo, Gitte loopt er eens rond, we tonen haar kamertje. De verzorgster die aanwezig is zegt dat ze ons nog kent, dat ze onze foto's nog heeft.

Nog wat inkopen doen en dan op weg naar Debre Zeit. Enfin, in de file gaan staan. In de stank. Tussen de vrachtwagens. En de auto’s. En de koeien. En de geiten. En de mensen. In de hitte.

We checken in in de Vieuwpoint Lodge. Nog steeds het schitterende uitzicht. Jan is er niet, maar Sarah is nog steeds dezelfde.

In Debre Zeit kunnen we een flower farm bezoeken, 'Spirit'. Geleid door belgen. Het is niet simpel om iets draaiende te houden hier, dat horen we. Heel veel dagdagelijkse, praktische problemen die moeten opgelost worden. Maar ook problemen met de overheid. En alles vraagt zoveel tijd. Je moet echt wel overtuigd is om het vol te houden.

Lekker avondeten in de Lodge. In het pikkedonker. Dat heeft ook zijn charmes. Alleen is het wat moeilijk om de graatjes uit de vis te pulken met in de ene hand een opdraailampje van de Decathlon en in de andere hand een mes EN vork....

En dan samen naar de sterren kijken... en wenen voor onze haan die nu ook een sterretje is, enfin nu toch al heel wat maanden geleden, of is het de stress van de voorbije dagen die eraf moet?

maandag 7 april 2014: Addis Abeba

Een dagje rondhangen in Addis. Uitslapen, lekker ontbijten, geld wisselen, meegebrachte spullen afleveren... zo van die dingen.

Rond 11 u hebben we opnieuw afspraak met de familie, een iets groter gedeelte deze keer. Vandaag gaan we eindelijk ne keer Lucy bezoeken. Eerst met z'n allen lekker eten in haar restaurant en dan ernaast naar het museum.

Blij dat we het gezien hebben, maar ergens is het toch ook een beetje een teleurstelling. Waarom verzorgen ze dat museum niet wat meer? Wat aantrekkelijker en veel meer etaleren, beetje onderhouden. Het zou een groot verschil maken.

Frauke is afstandelijker vandaag. Mama, tante, nonkel… het is misschien wat veel. Ze doseert. Wie zei dat ooit dat kinderen maar toelaten wat ze aankunnen? Welja...

Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen van de familie, wij vertrekken morgen uit Addis en zij moeten gaan werken en naar school. We zien elkaar terug de laatste dag van onze reis.

Terug naar het guesthouse, we hebben er een afspraak met Abebe, een lokale, pas-op-zichzelf-startende gids. Hij is superblij met zijn cadeautjes uit België. Echt leuk om te zien.

We beslissen om nog een rondritje te doen in de stad om ‘en passant’ een paar voor haar belangrijke plaatsen aan Gitte te tonen. Maar het moet wat vlug gaan, want Frauke heeft ondertussen een schrik opgedaan van de bedelaars die ineens opduiken aan het raam van de jeep, zij laat Ronny niet meer los...

Avondeten in het Yeka guesthouse en op tijd naar bed, het internet werkt toch niet....

zondag 6 april: Addis Abeba

40 minuten eerder dan voorzien landen we, geen snelheidscontroles daarboven zekers?

En dan is het na al die keren een beetje thuiskomen hé....

Stap 1: visums halen: aanschuiven. We werden uit de rij gehaald omdat we met een groep kinderen waren, maar waarom is niet zo duidelijk. Rapper ging het zeker niet.

Stap 2: paspoortcontrole: aanschuiven.

Stap 3: bagage van de band vissen: niet aanschuiven maar wel tellen en zoeken.

Stap 4: bagagecontrole: aanschuiven en chaos. De dame aan de controle vond het heel erg verdacht dat ik twee fototoestellen mee had. Ze wilde persé dat er 1 videocamera bij zat... eueu... neen zulle... En hoeveel gsm's zitten er in onze valiezen? tja...

Gelukkig kwam er ineens een bende Chinezen aangestormd en kreeg de controle-dame instructies om ons vlug door te laten.

Stap 5: een nogal opdringerige chinese medemens heel erg duidelijk maken dat het niet OK is dat hij mijn dochter ramt met zijn kar vol bagage, en als het moet kan ik heel erg duidelijk zijn.

stap 6: je smijten in de stad en iedere seconde genieten.

Onze driver, Yakob, staat ons al op te wachten en brengt ons naar het Yeka guesthouse. inchecken, ontbijtje pakken en een paar uur crashen want het is nodig.

Om 15 u hebben we onze eerste belangrijke ontmoeting in de speeltuin van het Ghion hotel, een ontmoeting met een gouden randje rond...

Daarna avondeten in het guesthouse en vroeg slapen, genoeg spanning voor één dag.

zaterdag 5 april 2014: Zaventem - Addis Abeba

Eindelijk dus... met pak en zak naar de luchthaven. Het was echt puzzelen om onze valiezen in de auto te krijgen, maar 't is gelukt.

En in de luchthaven kregen we er nog een hele hoop kilo's bij van Katrien, want ja, het zou zonde zijn om onze 6X2X23 kg niet zo optimaal mogelijk te benutten.

 

Nog een laatste hapje en hop het vliegtuig op.

Het vliegtuig is zoals altijd... krap en ongemakkelijk.

De enige die redelijk goed geslapen heeft is Frauke denk ik. Kasper, haar buur, niet zo goed, want die kreeg nu en dan een voet in zijn gezicht van de jonge dame.