Vrijdag 8 februari 2013: Gondar – Addis Abeba – Zaventem

Al ooit eens vier Ethiopische venten, zijnde de manager van een lodge (jaja DE lodge) en 3 van zijn staff, netjes op een rijtje zien staan zwaaien naar een busje vol vertrekkende Belgische kwebbeltantes…. Jahaaaa, al is het mij niet zo heel duidelijk of ze nu blij waren van ons verlost te zijn of het spijtig vonden dat we vertrokken.

Vertrekken dus, eerst richting Addis. Het vliegtuigje op. Om hoe laat? Eueueu 13.15 u op het ticket, 12.45 was gezegd in het kandoor van Ethiopian Airlines en in werkelijkheid was het om 12 u…. U weze gewaarschuwd.

De kostbare uren tussen tussenin in Addis moeten nuttig gebruikt worden, shoppen dus. Naar de merkato achter een grote mesob. Iedere dag moet zijn avontuurtje hebben, awel. Voor mij was dit een overwinning op mezelf. Ja, ik weet het, soms ben ik een schrikschijter. De drukte, de warmte, het discussiëren, normaalgezien is dat niet voor mij. Maar ik moest en zou een mesob hebben. En na twee weken gewenning ga ik voor de ultieme test. Zodus, winkel in, winkel uit. Enfin, winkel, je weet wel, zo’n donker hok dat volgestouwd is tot aan het plafond. I want to see that one…. Ok, geen probleem, we klimmen een beetje, smijten een paar manden naar de andere kant en tadaaa…  Neen, ik wil toch liever die andere ook nog eens zien. Als een echte taaie tante begin ik aan de onderhandelingen. Goed wetende dat ze de prijs minstens verdubbelen omdat we ferenji zijn. How mucht? 3500! What? I want to give 1000! WHAT?! En dan een hele exposee over het handwerk en hoelang het niet duurt om zo’n mand te maken en dat we wel zonder nadenken 1000 Birr betalen in de luxehotels waarin we verblijven. Uiteindelijk kan ik er een bemachtigen voor 1300. Goed gedaan! Dikke pluim voor mezelf! Tot we in het busje zien dat er in kleine cijfertjes 500 op de mand geschreven staat. Tja, U weze dus opnieuw gewaarschuwd.

Bole airport is chaos! We komen er aan rond 19.30 u om een vliegtuig te halen van middernacht. Net op tijd zaten we erin. En dan waren we nog uit de rijen gehaald om te kunnen inchecken. Misschien moet je zelfs de moeite niet doen om zo vroeg te gaan aanschuiven, je wordt toch uit de rijen geplukt. De kruiers waren ook weer hun best aan het doen. Twee van die mannekes hielpen ons met onze karren. Om twee karren eventjes bergop te duwen en ondertussen nog tegen een betonnen blok te botsen waardoor een deel van de bagage de grond op donderde, gaven we ze elk 10 Birr. Ze bekeken het nogal verbaasd. Small money! Yes small money! Twee weken gewenning, weet je wel. Tijdens het lange wachten konden we ook observeren hoe ze tewerk gaan. Tja, ik denk dat wat ze verdienen aan fooien om reizigers ‘vlotter dan de rest’ door de rijen te loodsen een veelvoud is van hun loon. Het plan was om nog eerst wat te eten op de luchthaven. Niet gelukt. Goed voor de lijn, dat wel. Wat we wel te weten kwamen is dat zaterdagavond en woensdagavond de beste avonden zijn om terug naar huis te vertrekken. U weze dus nogmaals gewaarschuwd, maar vertel het niet teveel voort.

Donderdag 7 februari 2013: Gondar

Where are you from? Belgium? I have a girlfriend in Brussels and in one year I go to Brussels. And my friend, he wants to go to Brussels too…. Yeah right….

De laatste dag in Gondar, parelen met de meisjes in de shelter, puzzelen met de valiezen, meeting with the staff en gaan eten in het Goha hotel inclusief nachtelijk zicht op de stad. Meer moet dat niet zijn.

Woensdag 6 februari 2013: Gondar – Simien mountains

We do everything  to comfort you, jahaaaaa, had ik al gestoefd over de lodge?  Ben benieuwd naar de service thuis, zou ik dat onze jongens ook kunnen aanleren?

Het is tijd om de vliegticketten van Gondar naar Addis te bevestigen. De mensen van Ethiopian airlines in het kantoortje in Gondar kunnen zich perfect uitdrukken in het Engels. How much luggage can we take with us on the plane? Awel valiezen van 20 kg. Om het even hoeveel valiezen per persoon als ze maar niet meer dan 20 kg wegen. Eueueu? Best dat we dit een beetje verdacht vonden en aan onze driver de Amhaarse versie gevraagd hebben. Vertaling: 20 kg PER PERSOON! O Ramp, en we moeten nog gaan shoppen. Dat wordt shoppen per kilo. De truk bestaat erin te schatten hoeveel pakken suiker je valies weegt, en het mag niet meer dan 20 zijn, aja, makkie.

Laat je ook niet vangen aan het uur dat op de vliegticketten vermeld wordt. Er staat dat het vliegtuig opstijgt om 13 u 15, maar eigenlijk bedoelen ze dat ze meestal al om 12 u 45 vertrekken. In de Engelse versie moet je om 11 u in de luchthaven zijn, in de Amhaarse versie is dat zeker tegen 10 u 40, duidelijk toch? Niet?

Een dag om echt de toerist uit te hangen, op naar de Simien Mountains, niet naar het national park maar wel naar de Kossoye Lodge met een letterlijk adembenemend uitzicht. De hoogte hé. En zo schoon. De diepte zuigt wel, daar moest ik efkes aan wennen. En de zon is verraderlijk. Dat hebben we achteraf gevoeld. Een paar dapperen doen een wandeling, ik ben niet dapper, wel een genieter. En ik heb genoten, dat is zeker.

En om de dag af te sluiten gaan eten bij The Four Sisters. Al ooit eens de volledige staff van een restarurant, inclusief kok, zien staan dansen met de gasten? Ik wel…

Dinsdag 5 februari 2013: Gondar

Zonder enige twijfel is het beste ontbijt hier in Ethiopië te krijgen in Lodge du chateau. Tegen het gevraagde uur staat de tafel al gedekt, heb je dat goed gelezen? AL GEDEKT! En je krijgt een theetje of koffietje, een glaasje fruitsap of een lekker stuk fruit, een warm broodje met warme honing en boter en marmelade en eitjes zoals je ze wil…. Heerlijk. En dat alles op een hoger gelegen terras met prachtig zicht op de bergen en in het zonnetje en met een persoonlijke en supervriendelijke service….Awel, zoiets wil ik dus thuis ook!

Zo een heel andere sfeer dat er hier in Gondar hangt dan in Addis. Je kan hier zelfs in het donker over straat lopen. Niet dat ik me dan 100% op mijn gemak voel, maar het kan dus. In Addis zie ik mij dat eigenlijk helemaal niet doen.

Je zou denken, in Gondar ga je dus de kastelen en zo bezoeken en dat is ongetwijfeld de moeite waard, maar wij hebben hier de projcten van Yenege Tesfa bezocht en we hebben er zoveel indrukwekkende kinderen en medewerkers ontmoet…. Geen kasteel kan daar tegenop. Het verslag van deze bezoeken laat ik over aan de collega-medereiziger Lore op www.dertiendster.be

Maandag 4 februari 2013: Bahir Dar – Gondar

Kort na de middag vertrekken we voor een rit van ongeveer 3 uur.  En het is warm…

Veel drinken dus, en hoe koop je een fles water onderweg in Ethiopië? Je stopt aan zo’n klein winkeltje, draait het raampje naar beneden, roept wat over en weer en ze komen aangelopen met een paar flessen koel water…. Handig toch? Drive-by shoppen op z’n best.  Misschien moeten we dat introduceren in België en op die manier de wekelijkse inkopen doen.

Je kan op die manier vanalles kopen. Bijvoorbeeld ook een zonnebril. Je stopt ergens langs een straat in Addis, je roept een manneke met een grote zak, hij toont wat exemplaren, hij vraagt teveel geld dus je geeft ze terug en rijdt verder, ondertussen kijk je in je spiegel, je roept nog wat naar elkaar, hij zakt zijn prijs, hij komt aangelopen, je roept nog wat naar elkaar, je rijdt nog wat verder, hij roept nog wat, je stopt weer, hij komt opnieuw aangelopen, hij geeft je een bril, je geeft hem het geld en dan roep je nog wat meer naar elkaar omdat hij eigenlijk toch nog wat meer geld wil omdat hij ziet dat het voor een ferenji is, maar je luistert niet meer en vertrekt…. Wees je er wel van bewust dat het chinese kwaliteit is…

Ze doen hier ook ongelooflijk hun best om mee te zijn met de nieuwste trends. Een nieuwigheidje bij ons is bv. de pop-up shops, je kent dat wel, plots wordt er ergens een winkel geopend voor een paar dagen en daarna is die weer weg. Je kan dat met vanalles doen. Je zou ook bv. Een pop-up café kunnen doen, vanalles kan pop-up zijn. Hier hebben ze dat doorgetrokken naar politie-controles. Ploptsklaps in the middle of nowhere, in ’t hol van flutol dus,  springt er ergens een politieagent vanachter een boom die je doet stoppen…pop-up dus.  Je moet stoppen, maar meestal als ze zien dat het een busje vol witte enthousiaste dames is laten ze je rap doorrijden. Ene dappere politieman wilde toch ne keer een papierke van de Ethiopian Impression Tours zien. Die waagde zijn leven…

Zondag 3 februari 2013: Fiche – Debre Markos – Bahir Dar

De rit zou 7 à 8 uren duren, vroeg vertrekken dus. Maar dan moet je dus op tijd aan een ontbijt geraken. Gelukkig is Sisay, my hero! Eerst nog een paar korte ontmoetingen in Fiche en dan karren, richting Debre Markos, richting middageten. Onderweg laten we een spoor van Telenetsnoepjes achter ons. Money money, neenee, Telenet Telenet. Ik hoop dat de kinderen er hun tanden niet op stukbijten.

Rond 18 u zijn we in Bahir Dar en kunnen we inchecken in het Dib Anbessa hotel met salamanders in de badkamer en muggen overal. En nee, ik pak geen malariapillen. Lange mouwen, lange broek, DEET en een muskietnet, ik hoop dat het voldoende is.

Zaterdag 2 februari 2013: Addis Abeba – Fiche

Om 18.30 is het hier pikkedonker. Je zou denken, er is altijd wel wat licht van de maan of zo, maar neen, echt zwart is het hier. Als je dan in de lodge een beetje moet stappen van het restaurant naar je kamer is het wel een beetje vreemd…. Lang leve de opdraaibare lichtjes van de Decathlon. We zijn dus ingecheckt in de Ethio German Lodge of zoiets in Fiche. Een zalige locatie, zo schoon! Je hebt hier een zicht over een kloof, nie normaal. Eerder deze namiddag kwam hier ineens een trouwkoppel en hun gevolg toegestuikt. Blijkbaar is deze lodge een populaire locatie voor trouwfoto’s. Ik vermoed dat wij, de drie ferenji dames, ook op veel foto’s staan. Nu en dan zag ik een gsm of fototoestelletje eerder in onze richting. Het koppeltje zag er prachtig uit, al vond ik persoonlijk dat de bruid niet echt aan het lachen was. Ze had waarschijnlijk al een zware dag achter de rug. Van de fotograaf mocht ze precies ook niet te uitbundig lachen. Bruiloftsfotografie zoals bij ons 20 jaar geleden of zo. Sta hier, hoofd beetje schuin, schouders beetje gedraaid, bloemen zo…. Hun gevolg bestond uit een hele bende zingende en dansende mannen en een paar vrouwen. En uiteraard ook een priester of twee. Zo te zien wordt het nog een zwaar feest vannacht.

Vrijdag 1 februari 2013: Addis Abeba

Vandaag slechts 1 afspraak in Tikur Anbessa…. En dan eindelijk een beetje shopping! Jajaaa, ik moet het 1 en ander kunnen meegeven naar huis vanavond, dan moet ik daar niet nog een hele week mee sleuren. Tussendoor nog efkes een schitterende meid een goeiedag gezegd nabij Churchill Road…. Schitterend om te zien hoe ze met een duwtje in de rug ineens een heel andere toekomst heeft. Ze straalt gewoon! Goei job Jamara!

Vandaag ook de Amerikaanse kant van de familie op foto gezien…. misschien kunnen we ooit daarnaartoe op reis. De wereld wordt kleiner en kleiner. Al bij al een gewone rustige dag dus. Slechts één keer verontwaardigd geweest, toen onze Ethiopische familie door de metaaldetector moest om het hotel binnen te kunnen en wij niet…. Hmm… boos kijken en opmerkingen geven hielp niet…. En zijzelf, zij ondergaan het gelaten…

Donderdag 31 januari 2013: Addis Abeba

Gaten in een dossier opvullen dus…. Je denkt dat je gewoon naar 1 plaats gaat en dus niet veel te doen zult hebben en dat er tijd zal zijn om te shoppen… nope… het werd een dag van weg en weer rijden tussen 2 ziekenhuizen en een weeshuis. Maar het goede nieuws is dat de gaten meer en meer gevuld worden. Nog slechts 17 dagen te gaan…. Vermoeiend is het wel, je moet checken, herchecken, kritisch blijven…. De verhalen die je voorgeschoteld krijgt moet je met de nodige kritische zin blijven bekijken langs alle kanten. Zo zou het grootste ziekenhuis hier in de stad zijn files na 2 jaar verbranden…. Sorry, I don’t buy that… en inderdaad…. En ander fraais. Soms worden gewoon verhalen verzonnen omdat ze geen goesting hebben om verder te zoeken, of omdat ze niet willen toegeven dat ze zelf niet verder geraken en tegen een muur oplopen of omdat ze hun eigen stommiteiten willen toedekken. Aan u de keuze. Gelukkig zijn er ook mensen die echt begaan zijn met onze dochter en die zich willen inzetten. Sommigen worden echt kwaad als ze die verhaaltjesvertellers bezig horen. Sommigen moeten het buiten de lijntjes kleuren van hun voorgangers noodgedwongen toedekken.  Anderen hebben de macht om het één en ander in gang te zetten en de onwillige officials eens schop onder hun gat te geven. Er beweegt dus wel wat.  En dus moet je rondrijden van ziekenhuis 1 naar ziekenhuis 2 naar weeshuis naar ziekenhuis 2 om te eindigen in ziekenhuis 1…. En dat telkens door het totaal dichtgeslibde Addis.

Rookgordijnen, daar zijn ze hier goed in. Ook onbedoelde hoor. Eer je door hebt dat Tikur Anbessa en Black Lion hetzelfde ziekenhuis is. Of Bishuftu en Debre Zeyt dezelfde stad…. Jaaa die taal, niet simpel. Ikzelf begin nu en dan ook wel een beetje te flippen zo was gisteren ‘my water up’, zoals in ‘mijn fles water is leeg’, of zoals we het in West- Vlaanderen zouden zeggen ‘mien woater is up’ . Moet voor de Ethiopiërs die ons begeleiden ook niet gemakkelijk zijn.

Ziekenhuizen zijn trouwens niet mijn favoriete plaatsen. Niet in België en zeker niet in Ethiopië. Aangezien ik niet mee naar binnen ga, opnieuw, ken jezelf, drummen tussen mensen die staan te wachten tot ze een afspraak kunnen versieren bij één of andere dokter is ECHT niet voor mij, heb ik veel tijd om vanuit het busje de parking te observeren…. Manmanman we zijn toch wel verwend hoor in ons Belgenlandje. Wij bezochten enkel staatsziekenhuizen. Jaaaa, de dokter komt, ongeveer nu, misschien, als hij hier geraakt, als hij niet gaan lunchen is, als hij niet vastzit in het verkeer….  Mensen met geld gaan naar een privé-ziekenhuis, ze weten waarom.

Het dichtgeslibde Addis dus…. Vandaag realiseerde ik  me dat er nog een regel is: hoffelijkheid. Neen, niet hoffelijkheid zoals in ‘ik laat iedereen voor’.  Iedereen is constant aan het toeteren. Niet het luide, agressieve getoeter dat je bij ons hoort. Neen, een vriendelijk toeterke, zoals in ‘pas op overstekend geitje (of is het een schaap, ik weet het nog altijd niet, ik vermoed dat het een tussenras is), of anders gaat mijn busje jou verpletteren’ of ‘pas op stiertje, als je nu verder loopt gaan jouw grote scherpe horens gaten boren in het busje, dus blijf daar eventjes staan tot we gepasseerd zijn’ of ‘pas op spelende kindertjes, busje komt eraan’…. Soms loopt het natuurlijk uit de hand en dan volgt er wat luider en nadrukkelijker getoeter, soms staat iedereen gewoon vast midden op een kruispunt voor een half uur of zo, en dan wordt er anders getoeterd, dat is waar, tot er een politieagent op een busje springt en begint te dirigeren, maar dikwijls lukt het met dat kleine toeterke. Nog iets wat dus meer gebruikt wordt dan bij ons, de volle capaciteit van de toeter.  Maar de chauffeurs praten ook gewoon met elkaar ‘zeg, ik moet die straat in, zou je niet een beetje meer vooruit kunnen rijden, dan kan ik passeren’ ‘A, OK, ik had het niet gezien’, handig toch die open raampjes door gebrek aan airco in de auto’s. Ze communiceren ook met handgebaren. Maar die heb ik nog niet kunnen ontcijferen, Amhaars hé…

Woensdag 30 januari 2013: Assela – Addis Abeba

En wat doe je als je vast zit, herbeginnen. De papieren bovenhalen, alle details herbekijken, alle datums checken, zo van die dingen. En proberen de gaten op te vullen.

We lagen Assela voor wat het is en gaan terug naar het begin. Trouwens voor de liefhebbers, Assela, daar is niet zoveel te zien, dus enkel te bezoeken als je er echt moet zijn of op doortocht. Tot zover de reisinformatie….

Terug naar Addis dus, 175 km. De eerste 100 kun je doortuffen en dan kom je in Debre Zeyt…. Yep, opstoppingen, roadblocks en die dingen….  Vandaag heb ik voorwaar politie echt het verkeer zien regelen, niet dat het dan veel vlugger ging, maar ze probeerden toch wat orde in de chaos te scheppen. Dappere mannen trouwens, die politiemannen, zomaar in het midden van al die auto’s en vrachtwagens gaan staan, respect.  

En weet je wat, we zijn ingecheckt in het Ghion… ik weet het, veel te veel luxe, maar echt een zalig hotel.

een paar beeldjes....

Dinsdag 29 januari 2013: Assela

Vroeg opstaan vandaag. Om 6 uur plaatselijke tijd moeten we de berg op, naar het heilige water . Een tocht te voet over een niet aangelegde weg over stenen en rotsbrokken en recht omhoog. Na nogmaals overleggen met Sissay beslis ik niet mee te gaan. Ken jezelf zeggen ze dan en ik zou zeker vandaag geen blok aan het been willen zijn.

Een paar uur later zijn ze terug, en ja, de 76-jarige Ethiopiër is onklopbaar, ook in het ruigere  klimwerk. Deze tocht levert alleen maar vage info op en we zitten voorlopig vast.

Dan maar een beetje sightseeing en een poging tot souvenierjacht. Die souveniers, dat valt tegen. Ze zijn hier blijkbaar niet veel toerisme gewoon en de enige winkel die we vonden verstond het principe van onderhandelen niet. Dan maar niet, ik heb geen zin om gemolken te worden.

Onze begeleiders zitten er duidelijk mee in, met het vastzitten. Om het wat te verzachten stellen ze voor om morgen naar één of ander kuuroord te gaan om te relaxen en te zwemmen in warmwaterbronnen….. eu…. Nee bedankt, we stoppen nog niet. Tomorrow a new day with new plans.

En ja, vandaag mijn eerste kakkerlak gespot op de kamer, jakkes….

Maandag 28 januari 2013: Addis – Debre Zeit (Bishuftu) – Nazret (Adama) – Assela

Vandaag blij weerzien met Getahun. Heeft hij nog meer rimpels dan een jaar geleden? Zou dat mogelijk zijn? We luisteren eerst geboeid naar alle inspanningen die hij in de voorbije maanden reeds voor ons gedaan heeft. Hij had vorig jaar een belofte gedaan aan Biscut, maar tot nu toe heeft hi j die nog niet kunnen waarmaken en dat zit hem dwars. Dat horen we en zien we. We horen nu voor het eerst dat hij ook een paar riskante dingen gedaan heeft, dat is niet de bedoeling.

 Hier speelt duidelijk ook een cultureel verschil. Ethiopiërs spreken niet over slecht nieuws. Ze denken dat ze beter niets zeggen dan. Wij willen alles tot in de details weten. Goed nieuws liefst, maar ook slecht nieuws. Zelfs geen nieuws willen we weten. We hebben dat al een paar keer proberen uitleggen aan Getahun, maar een oude man van meer dan 70 jaar gaan we niet meer veranderen vrees ik. Maar zo ontstaan dus soms misverstanden. Goed dat we hem nog eens zien, we weten nu weer dat hij er echt nog steeds mee begaan is, met onze dochter.

Verder geen tijd te verliezen. Kilometers doen vandaag.

De weg naar Debre Zeyt is ook altijd een avontuur. Road is blocked. Bridge is under construction. Road under construction. Bridge blocked. Een uur of twee aan één stuk file en opstoppingen. Je staat dan een paar centimeters van een stinkende vrachtwagen. Alles dicht en niet teveel ademhalen.

Bij het rijden op de Ethiopische wegen gelden een paar belangrijke basisprincipes:

·         De volledige capaciteit van de weg moet gebruikt worden. Er is heel veel werk gestoken in het bouwen van een weg, het zou zonde zijn om die slechts voor de helft te gebruiken. Dus als het moet, dan sta je met 4 naast elkaar op een weg die oorspronkelijk bedoeld was voor 2.

·         Je moet heel zelfzeker je plaats innemen. Dat wil dan ook zeggen dat je op een paar centimeter van een ander gaat staan en niet wijkt, geen millimeter, zelfs een beetje duwt als het moet.

·         Je moet  goed kunnen manouvreren…. Centimeterwerk is het.

·         Je moet anticiperend rijden. Als dat wil zeggen dat je moet krevelen naar de andere kant en spookrijder spelen om een opstopping te ontwijken en zo vlugger vooruit te geraken, dan doe je dat. Want de enige weg is vooruit!

Tegen de middag geraken we in Debre Zeyt. Een hapje in Dreamland hotel. Een zalig hapje op een zalige locatie aan de rand van één van de meren….

Daarna gaat het vlotter. Tegen 4 uur geraken we in het Derartu hotel. Eentje zoals we het graag hebben. Niet teveel luxe, wel een douche met warm water, een degelijk bed en lekker eten.

Nog 1 tip om te onthouden, de prijzen van souveniers gaan voor de ferenjis minstens x2, ’t is maar dat je het weet bij de onderhandelingen. De handigste truk is om als witte ergens verborgen te blijven staan en een Ethiopiër de onderhandelingen te laten doen. Eens de prijs afgesproken is kun je tevoorschijn springen en betalen. Vinden ze niet leuk, maja….

Zondag 27 januari 2013 Addis Abeba

Bole airport is altijd een avontuur. Met wat geduld en gedrum geraak je uit het vliegtuig… en dan… Transfer or stay?  Is de vraag die je toegeworpen wordt…. Stay…. En dan volgt een armbeweging waaruit je perfect zou moeten kunnen afleiden langs waar je moet… niet dus. Moeten we nu hier aanschuiven, tiens, de vorige keren moesten we toch gewoon die trap naar beneden? Volgens een ander madammeke dat ook uit ons vliegtuig komt moeten we aanschuiven, OK dan maar. Misschien is de procedure gewijzigd.  Maar dat schuift dus niet. En dan beginnen ze vooraan nog te discussiëren over wat? Zouden ze dat zelf weten? En waarom staat er een bordje ‘transfer’? En waarom is er naast ons een ‘Quick lane’? Weet je wat, we gaan toch naar beneden en ja we kunnen schuiven om  een visum te kopen. Dit gaat redelijk vlot. In het lange smalle bureautje staat een lange tafel en je kan op drie plaatsen aanschuiven. Ze werken per twee. Eentje in uniform en eentje niet. Als je pech hebt springt de ene in uniform plots recht en gaat hij het bureautje uit met een papierke in zijn hand, en de collega, die stopt dan ook en wacht geduldig tot de uniformman terug is. Slechts 2 keer voor het aan ons is, dat valt mee…. Al schuivend hebben we de twee formulierkes ingevuld en op het ogenblik dat we die samen met onze paspoorten willen afgeven, zegt de niet-uniformman: go to next… Aja, want achter ons staat een belangrijke pief aan te schuiven met een diplomatiek paspoort, veel leuker om te bedienen. En dan ontstaat er een discussie tussen uniformmanneke en niet-uniformmanneke, waar wij uiteraard niets van verstaan, maar het zal ongeveer iets gelijk dit geweest zijn: zeg, wat is dat nu, iedereen moet bediend worden, ook die zonder diplomatiek paspoort… Resultaat is dat het niet-uniformmanneke met duidelijke tegenzin toch onze visums toch inplakt. Oef dat ging vlot.

Ok, verder naar de paspoortcontrole. Hier staat geen rij. Maar het is nogal onduidelijk wanneer je tot bij het bureautje mag. Het madammeke in het kotteke is nogal klein en ik denk dat ze moet springen om zichtbaar te zijn. Enfin de collega uit het andere kotteke er rechttegenover doet ineens ook teken naar ons, dus we zullen wel mogen doorgaan zekers. Het kleine madammeke is duidelijk geselecteerd op strengheid. Ze kan het perfect. Ze bekijkt het paspoort en smijt het terug. Jopla, dat ging ook vlot. 

En dan kom je in de volgende zaal, waar de valiezen op de banden liggen rond te draaien. Ze zijn er al, dat valt mee. We kunnen opnieuw gaan schuiven voor de bagagecontrole. En deze rijen zijn lang en kronkelen zich door de zaal en eigenlijk weet je langs geen kanten of je in de juiste rij staat. Ah, ok, de elektriciteit valt uit, yep dit gaat hier nog lang duren. We voelen ons bekeken, bestudeerd. Een grote official in een groen uniform begint teken te doen naar ons. Paaltjes met linten worden verzet en we worden uit de rij gepikt. Alleen wij. Ja lap, grote controle Niet dat we iets mee hebben wat niet mag, maar ze vinden altijd wel iets en dan komt er geld aan te pas. We moeten onze paspoorten tonen aan de paspoortcontroleur, dus weer een paar mensen voorsteken en we moeten de man volgen, richting uitgang. Is OK so, vraagt hij. Yes very good. Tip! Maar geen birrs, neen hoor, euro of dollar. 20 euro wil meneer. Maar ook daar valt over te onderhandelen. Met 10 is hij akkoord. Tja, heb ik nu alleen briefjes van 20 en eentje van 5, bwa, 5 euro en 50 birr later staan we in de aankomsthal. Ja, ok, we zijn afgezet, totaal verrast en gepakt op snelheid,  we stonden wel supersnel buiten en zonder bagagecontrole, maar toch, volgende keer lappen ze ons dat niet meer, liever schuiven dan, als je bedenkt dat je hem een derde van een maandloon gegeven hebt….

Gelukkig staat in de aankomsthal Sisay, de driver, en de Ethiopische kant van de familie ons op te wachten. Dat, samen met het zonnetje dat heel erg zijn best doet, maakt onze aankomst volledig perfect.

Op naar het guesthouse. Aja, het is nog te vroeg, we kunnen nog niet binnen. Buiten ontmoeten we Johannes, de schoenenpoetser, die echt wel onze stoffen, waterdichte , stevige stapschoenen wil shoeshinen…. Maar sympathiek en ondernemend is hij wel, de Johannes.

Na een ontbijt ergens in’t stad inchecken in het guesthouse en een paar uur crashen…. ’t Is nodig. De combinatie van een valling, een nacht niet slapen en de hoogte beginnen door te wegen. Rond een uur of 4 gaan middageten, cadeautjes afgeven van de dochter aan de mama en plannen bespreken voor de week die komt. Welke contacten moeten gelegd worden, waar rijden we eerst naartoe, een paar telefoontjes plegen…. Zo van die dingen die je doet bij de start van een zoekweek.

Het guestthouse Martinds Cozy’s  is anders ook de moeite…. Can we eat someting please? No, we only do breakfast. Ok two cokes…. Sorry no cokes… Later die dag, two coffees please…. Sorry…. Coffee is out… tea? 

‘s Avonds nog een hapje gaan eten in restaurant Dodi. Sorry, we ordered french fries with the chicken, no rice…. French fries are finished… tja, dan eet je rijst hé. Enfin dat eten  is een beetje moeilijk met de elektriciteit die om de 5 minuten uitvalt en we staan heel vlug weer buiten want we willen eigenlijk alleen maar slapen.  

De volgende ochtend. Can I get a coffee with milk… sorry… milk is out. Tja, het is nog maar 9 u, de winkels zullen nog niet open zijn zekers? Bij het afrekenen blijkt dan ook dat ze 100 Birr meer vragen dan afgesproken, zomaar, omdat we zogezegd een grotere kamer gekregen hebben omdat er geen kleinere kamers vrij waren.  Een ontbijt van wat brood met konfituur, daar vragen ze omgerekend 1 euro voor, en naar Ethiopische normen is dat echt veel geld voor wat we kregen.  En moesten de kamers dan nog in orde zijn… nope. Hier zien ze ons dus niet meer terug.

Zaterdag 26 januari 2013: Zaventem – Addis Abeba

Niets te zien op de luchthaven van zaventem, niets te beleven…. Nog nooit zo rustig geweten…. Geen kat te zien, ook bijna geen mensen. Geen stress dus om in te checken en het vliegtuig kon op tijd vertrekken na de de-icing….

In Parijs werd het vliegtuig volgepropt, met de schoenlepel dus, alles volzet. Na het opstijgen uiteraard eerst nog eten, dus het is al ruim na middernacht vooraleer we kunnen proberen te slapen. Wat dus dankzij een verkoudheid en verstopte neus niet lukt.