donderdag 31 januari 2013

Donderdag 31 januari 2013: Addis Abeba


Gaten in een dossier opvullen dus…. Je denkt dat je gewoon naar 1 plaats gaat en dus niet veel te doen zult hebben en dat er tijd zal zijn om te shoppen… nope… het werd een dag van weg en weer rijden tussen 2 ziekenhuizen en een weeshuis. Maar het goede nieuws is dat de gaten meer en meer gevuld worden. Nog slechts 17 dagen te gaan…. Vermoeiend is het wel, je moet checken, herchecken, kritisch blijven…. De verhalen die je voorgeschoteld krijgt moet je met de nodige kritische zin blijven bekijken langs alle kanten. Zo zou het grootste ziekenhuis hier in de stad zijn files na 2 jaar verbranden…. Sorry, I don’t buy that… en inderdaad…. En ander fraais. Soms worden gewoon verhalen verzonnen omdat ze geen goesting hebben om verder te zoeken, of omdat ze niet willen toegeven dat ze zelf niet verder geraken en tegen een muur oplopen of omdat ze hun eigen stommiteiten willen toedekken. Aan u de keuze. Gelukkig zijn er ook mensen die echt begaan zijn met onze dochter en die zich willen inzetten. Sommigen worden echt kwaad als ze die verhaaltjesvertellers bezig horen. Sommigen moeten het buiten de lijntjes kleuren van hun voorgangers noodgedwongen toedekken.  Anderen hebben de macht om het één en ander in gang te zetten en de onwillige officials eens schop onder hun gat te geven. Er beweegt dus wel wat.  En dus moet je rondrijden van ziekenhuis 1 naar ziekenhuis 2 naar weeshuis naar ziekenhuis 2 om te eindigen in ziekenhuis 1…. En dat telkens door het totaal dichtgeslibde Addis.

Rookgordijnen, daar zijn ze hier goed in. Ook onbedoelde hoor. Eer je door hebt dat Tikur Anbessa en Black Lion hetzelfde ziekenhuis is. Of Bishuftu en Debre Zeyt dezelfde stad…. Jaaa die taal, niet simpel. Ikzelf begin nu en dan ook wel een beetje te flippen zo was gisteren ‘my water up’, zoals in ‘mijn fles water is leeg’, of zoals we het in West- Vlaanderen zouden zeggen ‘mien woater is up’ . Moet voor de Ethiopiërs die ons begeleiden ook niet gemakkelijk zijn.

Ziekenhuizen zijn trouwens niet mijn favoriete plaatsen. Niet in België en zeker niet in Ethiopië. Aangezien ik niet mee naar binnen ga, opnieuw, ken jezelf, drummen tussen mensen die staan te wachten tot ze een afspraak kunnen versieren bij één of andere dokter is ECHT niet voor mij, heb ik veel tijd om vanuit het busje de parking te observeren…. Manmanman we zijn toch wel verwend hoor in ons Belgenlandje. Wij bezochten enkel staatsziekenhuizen. Jaaaa, de dokter komt, ongeveer nu, misschien, als hij hier geraakt, als hij niet gaan lunchen is, als hij niet vastzit in het verkeer….  Mensen met geld gaan naar een privé-ziekenhuis, ze weten waarom.

Het dichtgeslibde Addis dus…. Vandaag realiseerde ik  me dat er nog een regel is: hoffelijkheid. Neen, niet hoffelijkheid zoals in ‘ik laat iedereen voor’.  Iedereen is constant aan het toeteren. Niet het luide, agressieve getoeter dat je bij ons hoort. Neen, een vriendelijk toeterke, zoals in ‘pas op overstekend geitje (of is het een schaap, ik weet het nog altijd niet, ik vermoed dat het een tussenras is), of anders gaat mijn busje jou verpletteren’ of ‘pas op stiertje, als je nu verder loopt gaan jouw grote scherpe horens gaten boren in het busje, dus blijf daar eventjes staan tot we gepasseerd zijn’ of ‘pas op spelende kindertjes, busje komt eraan’…. Soms loopt het natuurlijk uit de hand en dan volgt er wat luider en nadrukkelijker getoeter, soms staat iedereen gewoon vast midden op een kruispunt voor een half uur of zo, en dan wordt er anders getoeterd, dat is waar, tot er een politieagent op een busje springt en begint te dirigeren, maar dikwijls lukt het met dat kleine toeterke. Nog iets wat dus meer gebruikt wordt dan bij ons, de volle capaciteit van de toeter.  Maar de chauffeurs praten ook gewoon met elkaar ‘zeg, ik moet die straat in, zou je niet een beetje meer vooruit kunnen rijden, dan kan ik passeren’ ‘A, OK, ik had het niet gezien’, handig toch die open raampjes door gebrek aan airco in de auto’s. Ze communiceren ook met handgebaren. Maar die heb ik nog niet kunnen ontcijferen, Amhaars hé…

woensdag 30 januari 2013

Woensdag 30 januari 2013: Assela – Addis Abeba


En wat doe je als je vast zit, herbeginnen. De papieren bovenhalen, alle details herbekijken, alle datums checken, zo van die dingen. En proberen de gaten op te vullen.

We lagen Assela voor wat het is en gaan terug naar het begin. Trouwens voor de liefhebbers, Assela, daar is niet zoveel te zien, dus enkel te bezoeken als je er echt moet zijn of op doortocht. Tot zover de reisinformatie….

Terug naar Addis dus, 175 km. De eerste 100 kun je doortuffen en dan kom je in Debre Zeyt…. Yep, opstoppingen, roadblocks en die dingen….  Vandaag heb ik voorwaar politie echt het verkeer zien regelen, niet dat het dan veel vlugger ging, maar ze probeerden toch wat orde in de chaos te scheppen. Dappere mannen trouwens, die politiemannen, zomaar in het midden van al die auto’s en vrachtwagens gaan staan, respect.  

En weet je wat, we zijn ingecheckt in het Ghion… ik weet het, veel te veel luxe, maar echt een zalig hotel.

een paar beeldjes....





dinsdag 29 januari 2013

Dinsdag 29 januari 2013: Assela


Vroeg opstaan vandaag. Om 6 uur plaatselijke tijd moeten we de berg op, naar het heilige water . Een tocht te voet over een niet aangelegde weg over stenen en rotsbrokken en recht omhoog. Na nogmaals overleggen met Sissay beslis ik niet mee te gaan. Ken jezelf zeggen ze dan en ik zou zeker vandaag geen blok aan het been willen zijn.

Een paar uur later zijn ze terug, en ja, de 76-jarige Ethiopiër is onklopbaar, ook in het ruigere  klimwerk. Deze tocht levert alleen maar vage info op en we zitten voorlopig vast.

Dan maar een beetje sightseeing en een poging tot souvenierjacht. Die souveniers, dat valt tegen. Ze zijn hier blijkbaar niet veel toerisme gewoon en de enige winkel die we vonden verstond het principe van onderhandelen niet. Dan maar niet, ik heb geen zin om gemolken te worden.

Onze begeleiders zitten er duidelijk mee in, met het vastzitten. Om het wat te verzachten stellen ze voor om morgen naar één of ander kuuroord te gaan om te relaxen en te zwemmen in warmwaterbronnen….. eu…. Nee bedankt, we stoppen nog niet. Tomorrow a new day with new plans.

En ja, vandaag mijn eerste kakkerlak gespot op de kamer, jakkes….

Maandag 28 januari 2013: Addis – Debre Zeit (Bishuftu) – Nazret (Adama) – Assela

Vandaag blij weerzien met Getahun. Heeft hij nog meer rimpels dan een jaar geleden? Zou dat mogelijk zijn? We luisteren eerst geboeid naar alle inspanningen die hij in de voorbije maanden reeds voor ons gedaan heeft. Hij had vorig jaar een belofte gedaan aan Biscut, maar tot nu toe heeft hi j die nog niet kunnen waarmaken en dat zit hem dwars. Dat horen we en zien we. We horen nu voor het eerst dat hij ook een paar riskante dingen gedaan heeft, dat is niet de bedoeling.


 Hier speelt duidelijk ook een cultureel verschil. Ethiopiërs spreken niet over slecht nieuws. Ze denken dat ze beter niets zeggen dan. Wij willen alles tot in de details weten. Goed nieuws liefst, maar ook slecht nieuws. Zelfs geen nieuws willen we weten. We hebben dat al een paar keer proberen uitleggen aan Getahun, maar een oude man van meer dan 70 jaar gaan we niet meer veranderen vrees ik. Maar zo ontstaan dus soms misverstanden. Goed dat we hem nog eens zien, we weten nu weer dat hij er echt nog steeds mee begaan is, met onze dochter.

Verder geen tijd te verliezen. Kilometers doen vandaag.

De weg naar Debre Zeyt is ook altijd een avontuur. Road is blocked. Bridge is under construction. Road under construction. Bridge blocked. Een uur of twee aan één stuk file en opstoppingen. Je staat dan een paar centimeters van een stinkende vrachtwagen. Alles dicht en niet teveel ademhalen.

Bij het rijden op de Ethiopische wegen gelden een paar belangrijke basisprincipes:

·         De volledige capaciteit van de weg moet gebruikt worden. Er is heel veel werk gestoken in het bouwen van een weg, het zou zonde zijn om die slechts voor de helft te gebruiken. Dus als het moet, dan sta je met 4 naast elkaar op een weg die oorspronkelijk bedoeld was voor 2.

·         Je moet heel zelfzeker je plaats innemen. Dat wil dan ook zeggen dat je op een paar centimeter van een ander gaat staan en niet wijkt, geen millimeter, zelfs een beetje duwt als het moet.

·         Je moet  goed kunnen manouvreren…. Centimeterwerk is het.

·         Je moet anticiperend rijden. Als dat wil zeggen dat je moet krevelen naar de andere kant en spookrijder spelen om een opstopping te ontwijken en zo vlugger vooruit te geraken, dan doe je dat. Want de enige weg is vooruit!

Tegen de middag geraken we in Debre Zeyt. Een hapje in Dreamland hotel. Een zalig hapje op een zalige locatie aan de rand van één van de meren….

Daarna gaat het vlotter. Tegen 4 uur geraken we in het Derartu hotel. Eentje zoals we het graag hebben. Niet teveel luxe, wel een douche met warm water, een degelijk bed en lekker eten.

Nog 1 tip om te onthouden, de prijzen van souveniers gaan voor de ferenjis minstens x2, ’t is maar dat je het weet bij de onderhandelingen. De handigste truk is om als witte ergens verborgen te blijven staan en een Ethiopiër de onderhandelingen te laten doen. Eens de prijs afgesproken is kun je tevoorschijn springen en betalen. Vinden ze niet leuk, maja….

maandag 28 januari 2013

Zondag 27 januari 2013 Addis Abeba


Bole airport is altijd een avontuur. Met wat geduld en gedrum geraak je uit het vliegtuig… en dan… Transfer or stay?  Is de vraag die je toegeworpen wordt…. Stay…. En dan volgt een armbeweging waaruit je perfect zou moeten kunnen afleiden langs waar je moet… niet dus. Moeten we nu hier aanschuiven, tiens, de vorige keren moesten we toch gewoon die trap naar beneden? Volgens een ander madammeke dat ook uit ons vliegtuig komt moeten we aanschuiven, OK dan maar. Misschien is de procedure gewijzigd.  Maar dat schuift dus niet. En dan beginnen ze vooraan nog te discussiëren over wat? Zouden ze dat zelf weten? En waarom staat er een bordje ‘transfer’? En waarom is er naast ons een ‘Quick lane’? Weet je wat, we gaan toch naar beneden en ja we kunnen schuiven om  een visum te kopen. Dit gaat redelijk vlot. In het lange smalle bureautje staat een lange tafel en je kan op drie plaatsen aanschuiven. Ze werken per twee. Eentje in uniform en eentje niet. Als je pech hebt springt de ene in uniform plots recht en gaat hij het bureautje uit met een papierke in zijn hand, en de collega, die stopt dan ook en wacht geduldig tot de uniformman terug is. Slechts 2 keer voor het aan ons is, dat valt mee…. Al schuivend hebben we de twee formulierkes ingevuld en op het ogenblik dat we die samen met onze paspoorten willen afgeven, zegt de niet-uniformman: go to next… Aja, want achter ons staat een belangrijke pief aan te schuiven met een diplomatiek paspoort, veel leuker om te bedienen. En dan ontstaat er een discussie tussen uniformmanneke en niet-uniformmanneke, waar wij uiteraard niets van verstaan, maar het zal ongeveer iets gelijk dit geweest zijn: zeg, wat is dat nu, iedereen moet bediend worden, ook die zonder diplomatiek paspoort… Resultaat is dat het niet-uniformmanneke met duidelijke tegenzin toch onze visums toch inplakt. Oef dat ging vlot.

Ok, verder naar de paspoortcontrole. Hier staat geen rij. Maar het is nogal onduidelijk wanneer je tot bij het bureautje mag. Het madammeke in het kotteke is nogal klein en ik denk dat ze moet springen om zichtbaar te zijn. Enfin de collega uit het andere kotteke er rechttegenover doet ineens ook teken naar ons, dus we zullen wel mogen doorgaan zekers. Het kleine madammeke is duidelijk geselecteerd op strengheid. Ze kan het perfect. Ze bekijkt het paspoort en smijt het terug. Jopla, dat ging ook vlot. 

En dan kom je in de volgende zaal, waar de valiezen op de banden liggen rond te draaien. Ze zijn er al, dat valt mee. We kunnen opnieuw gaan schuiven voor de bagagecontrole. En deze rijen zijn lang en kronkelen zich door de zaal en eigenlijk weet je langs geen kanten of je in de juiste rij staat. Ah, ok, de elektriciteit valt uit, yep dit gaat hier nog lang duren. We voelen ons bekeken, bestudeerd. Een grote official in een groen uniform begint teken te doen naar ons. Paaltjes met linten worden verzet en we worden uit de rij gepikt. Alleen wij. Ja lap, grote controle Niet dat we iets mee hebben wat niet mag, maar ze vinden altijd wel iets en dan komt er geld aan te pas. We moeten onze paspoorten tonen aan de paspoortcontroleur, dus weer een paar mensen voorsteken en we moeten de man volgen, richting uitgang. Is OK so, vraagt hij. Yes very good. Tip! Maar geen birrs, neen hoor, euro of dollar. 20 euro wil meneer. Maar ook daar valt over te onderhandelen. Met 10 is hij akkoord. Tja, heb ik nu alleen briefjes van 20 en eentje van 5, bwa, 5 euro en 50 birr later staan we in de aankomsthal. Ja, ok, we zijn afgezet, totaal verrast en gepakt op snelheid,  we stonden wel supersnel buiten en zonder bagagecontrole, maar toch, volgende keer lappen ze ons dat niet meer, liever schuiven dan, als je bedenkt dat je hem een derde van een maandloon gegeven hebt….

Gelukkig staat in de aankomsthal Sisay, de driver, en de Ethiopische kant van de familie ons op te wachten. Dat, samen met het zonnetje dat heel erg zijn best doet, maakt onze aankomst volledig perfect.

Op naar het guesthouse. Aja, het is nog te vroeg, we kunnen nog niet binnen. Buiten ontmoeten we Johannes, de schoenenpoetser, die echt wel onze stoffen, waterdichte , stevige stapschoenen wil shoeshinen…. Maar sympathiek en ondernemend is hij wel, de Johannes.

Na een ontbijt ergens in’t stad inchecken in het guesthouse en een paar uur crashen…. ’t Is nodig. De combinatie van een valling, een nacht niet slapen en de hoogte beginnen door te wegen. Rond een uur of 4 gaan middageten, cadeautjes afgeven van de dochter aan de mama en plannen bespreken voor de week die komt. Welke contacten moeten gelegd worden, waar rijden we eerst naartoe, een paar telefoontjes plegen…. Zo van die dingen die je doet bij de start van een zoekweek.

Het guestthouse Martinds Cozy’s  is anders ook de moeite…. Can we eat someting please? No, we only do breakfast. Ok two cokes…. Sorry no cokes… Later die dag, two coffees please…. Sorry…. Coffee is out… tea? 

‘s Avonds nog een hapje gaan eten in restaurant Dodi. Sorry, we ordered french fries with the chicken, no rice…. French fries are finished… tja, dan eet je rijst hé. Enfin dat eten  is een beetje moeilijk met de elektriciteit die om de 5 minuten uitvalt en we staan heel vlug weer buiten want we willen eigenlijk alleen maar slapen.  

De volgende ochtend. Can I get a coffee with milk… sorry… milk is out. Tja, het is nog maar 9 u, de winkels zullen nog niet open zijn zekers? Bij het afrekenen blijkt dan ook dat ze 100 Birr meer vragen dan afgesproken, zomaar, omdat we zogezegd een grotere kamer gekregen hebben omdat er geen kleinere kamers vrij waren.  Een ontbijt van wat brood met konfituur, daar vragen ze omgerekend 1 euro voor, en naar Ethiopische normen is dat echt veel geld voor wat we kregen.  En moesten de kamers dan nog in orde zijn… nope. Hier zien ze ons dus niet meer terug.

Zaterdag 26 januari 2013: Zaventem – Addis Abeba


Niets te zien op de luchthaven van zaventem, niets te beleven…. Nog nooit zo rustig geweten…. Geen kat te zien, ook bijna geen mensen. Geen stress dus om in te checken en het vliegtuig kon op tijd vertrekken na de de-icing….

In Parijs werd het vliegtuig volgepropt, met de schoenlepel dus, alles volzet. Na het opstijgen uiteraard eerst nog eten, dus het is al ruim na middernacht vooraleer we kunnen proberen te slapen. Wat dus dankzij een verkoudheid en verstopte neus niet lukt.