Gaten in een dossier opvullen dus…. Je denkt dat je gewoon
naar 1 plaats gaat en dus niet veel te doen zult hebben en dat er tijd zal zijn
om te shoppen… nope… het werd een dag van weg en weer rijden tussen 2
ziekenhuizen en een weeshuis. Maar het goede nieuws is dat de gaten meer en
meer gevuld worden. Nog slechts 17 dagen te gaan…. Vermoeiend is het wel, je
moet checken, herchecken, kritisch blijven…. De verhalen die je voorgeschoteld
krijgt moet je met de nodige kritische zin blijven bekijken langs alle kanten.
Zo zou het grootste ziekenhuis hier in de stad zijn files na 2 jaar verbranden….
Sorry, I don’t buy that… en inderdaad…. En ander fraais. Soms worden gewoon
verhalen verzonnen omdat ze geen goesting hebben om verder te zoeken, of omdat
ze niet willen toegeven dat ze zelf niet verder geraken en tegen een muur
oplopen of omdat ze hun eigen stommiteiten willen toedekken. Aan u de keuze. Gelukkig
zijn er ook mensen die echt begaan zijn met onze dochter en die zich willen
inzetten. Sommigen worden echt kwaad als ze die verhaaltjesvertellers bezig
horen. Sommigen moeten het buiten de lijntjes kleuren van hun voorgangers
noodgedwongen toedekken. Anderen hebben
de macht om het één en ander in gang te zetten en de onwillige officials eens
schop onder hun gat te geven. Er beweegt dus wel wat. En dus moet je rondrijden van ziekenhuis 1
naar ziekenhuis 2 naar weeshuis naar ziekenhuis 2 om te eindigen in ziekenhuis
1…. En dat telkens door het totaal dichtgeslibde Addis.
Rookgordijnen, daar zijn ze hier goed in. Ook onbedoelde
hoor. Eer je door hebt dat Tikur Anbessa en Black Lion hetzelfde ziekenhuis is.
Of Bishuftu en Debre Zeyt dezelfde stad…. Jaaa die taal, niet simpel. Ikzelf
begin nu en dan ook wel een beetje te flippen zo was gisteren ‘my water up’,
zoals in ‘mijn fles water is leeg’, of zoals we het in West- Vlaanderen zouden
zeggen ‘mien woater is up’ . Moet voor de Ethiopiërs die ons begeleiden ook
niet gemakkelijk zijn.
Ziekenhuizen zijn trouwens niet mijn favoriete plaatsen.
Niet in België en zeker niet in Ethiopië. Aangezien ik niet mee naar binnen ga,
opnieuw, ken jezelf, drummen tussen mensen die staan te wachten tot ze een
afspraak kunnen versieren bij één of andere dokter is ECHT niet voor mij, heb
ik veel tijd om vanuit het busje de parking te observeren…. Manmanman we zijn
toch wel verwend hoor in ons Belgenlandje. Wij bezochten enkel
staatsziekenhuizen. Jaaaa, de dokter komt, ongeveer nu, misschien, als hij hier
geraakt, als hij niet gaan lunchen is, als hij niet vastzit in het verkeer…. Mensen met geld gaan naar een
privé-ziekenhuis, ze weten waarom.
Het dichtgeslibde Addis dus…. Vandaag realiseerde ik me dat er nog een regel is: hoffelijkheid.
Neen, niet hoffelijkheid zoals in ‘ik laat iedereen voor’. Iedereen is constant aan het toeteren. Niet
het luide, agressieve getoeter dat je bij ons hoort. Neen, een vriendelijk
toeterke, zoals in ‘pas op overstekend geitje (of is het een schaap, ik weet
het nog altijd niet, ik vermoed dat het een tussenras is), of anders gaat mijn
busje jou verpletteren’ of ‘pas op stiertje, als je nu verder loopt gaan jouw grote
scherpe horens gaten boren in het busje, dus blijf daar eventjes staan tot we
gepasseerd zijn’ of ‘pas op spelende kindertjes, busje komt eraan’…. Soms loopt
het natuurlijk uit de hand en dan volgt er wat luider en nadrukkelijker
getoeter, soms staat iedereen gewoon vast midden op een kruispunt voor een half
uur of zo, en dan wordt er anders getoeterd, dat is waar, tot er een
politieagent op een busje springt en begint te dirigeren, maar dikwijls lukt
het met dat kleine toeterke. Nog iets wat dus meer gebruikt wordt dan bij ons,
de volle capaciteit van de toeter. Maar
de chauffeurs praten ook gewoon met elkaar ‘zeg, ik moet die straat in, zou je
niet een beetje meer vooruit kunnen rijden, dan kan ik passeren’ ‘A, OK, ik had
het niet gezien’, handig toch die open raampjes door gebrek aan airco in de
auto’s. Ze communiceren ook met handgebaren. Maar die heb ik nog niet kunnen
ontcijferen, Amhaars hé…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten