Bole airport is altijd een avontuur. Met wat geduld en
gedrum geraak je uit het vliegtuig… en dan… Transfer or stay? Is de vraag die je toegeworpen wordt…. Stay….
En dan volgt een armbeweging waaruit je perfect zou moeten kunnen afleiden langs
waar je moet… niet dus. Moeten we nu hier aanschuiven, tiens, de vorige keren
moesten we toch gewoon die trap naar beneden? Volgens een ander madammeke dat
ook uit ons vliegtuig komt moeten we aanschuiven, OK dan maar. Misschien is de
procedure gewijzigd. Maar dat schuift
dus niet. En dan beginnen ze vooraan nog te discussiëren over wat? Zouden ze
dat zelf weten? En waarom staat er een bordje ‘transfer’? En waarom is er naast
ons een ‘Quick lane’? Weet je wat, we gaan toch naar beneden en ja we kunnen
schuiven om een visum te kopen. Dit gaat
redelijk vlot. In het lange smalle bureautje staat een lange tafel en je kan op
drie plaatsen aanschuiven. Ze werken per twee. Eentje in uniform en eentje
niet. Als je pech hebt springt de ene in uniform plots recht en gaat hij het
bureautje uit met een papierke in zijn hand, en de collega, die stopt dan ook
en wacht geduldig tot de uniformman terug is. Slechts 2 keer voor het aan ons
is, dat valt mee…. Al schuivend hebben we de twee formulierkes ingevuld en op
het ogenblik dat we die samen met onze paspoorten willen afgeven, zegt de
niet-uniformman: go to next… Aja, want achter ons staat een belangrijke pief
aan te schuiven met een diplomatiek paspoort, veel leuker om te bedienen. En
dan ontstaat er een discussie tussen uniformmanneke en niet-uniformmanneke,
waar wij uiteraard niets van verstaan, maar het zal ongeveer iets gelijk dit
geweest zijn: zeg, wat is dat nu, iedereen moet bediend worden, ook die zonder
diplomatiek paspoort… Resultaat is dat het niet-uniformmanneke met duidelijke
tegenzin toch onze visums toch inplakt. Oef dat ging vlot.
Ok, verder naar de paspoortcontrole. Hier staat geen rij.
Maar het is nogal onduidelijk wanneer je tot bij het bureautje mag. Het
madammeke in het kotteke is nogal klein en ik denk dat ze moet springen om
zichtbaar te zijn. Enfin de collega uit het andere kotteke er rechttegenover
doet ineens ook teken naar ons, dus we zullen wel mogen doorgaan zekers. Het
kleine madammeke is duidelijk geselecteerd op strengheid. Ze kan het perfect.
Ze bekijkt het paspoort en smijt het terug. Jopla, dat ging ook vlot.
En dan kom je in de volgende zaal, waar de valiezen op de
banden liggen rond te draaien. Ze zijn er al, dat valt mee. We kunnen opnieuw
gaan schuiven voor de bagagecontrole. En deze rijen zijn lang en kronkelen zich
door de zaal en eigenlijk weet je langs geen kanten of je in de juiste rij
staat. Ah, ok, de elektriciteit valt uit, yep dit gaat hier nog lang duren. We
voelen ons bekeken, bestudeerd. Een grote official in een groen uniform begint
teken te doen naar ons. Paaltjes met linten worden verzet en we worden uit de
rij gepikt. Alleen wij. Ja lap, grote controle Niet dat we iets mee hebben wat
niet mag, maar ze vinden altijd wel iets en dan komt er geld aan te pas. We
moeten onze paspoorten tonen aan de paspoortcontroleur, dus weer een paar
mensen voorsteken en we moeten de man volgen, richting uitgang. Is OK so,
vraagt hij. Yes very good. Tip! Maar geen birrs, neen hoor, euro of dollar. 20
euro wil meneer. Maar ook daar valt over te onderhandelen. Met 10 is hij
akkoord. Tja, heb ik nu alleen briefjes van 20 en eentje van 5, bwa, 5 euro en
50 birr later staan we in de aankomsthal. Ja, ok, we zijn afgezet, totaal
verrast en gepakt op snelheid, we
stonden wel supersnel buiten en zonder bagagecontrole, maar toch, volgende keer
lappen ze ons dat niet meer, liever schuiven dan, als je bedenkt dat je hem een
derde van een maandloon gegeven hebt….
Gelukkig staat in de aankomsthal Sisay, de driver, en de
Ethiopische kant van de familie ons op te wachten. Dat, samen met het zonnetje
dat heel erg zijn best doet, maakt onze aankomst volledig perfect.
Op naar het guesthouse. Aja, het is nog te vroeg, we kunnen
nog niet binnen. Buiten ontmoeten we Johannes, de schoenenpoetser, die echt wel
onze stoffen, waterdichte , stevige stapschoenen wil shoeshinen…. Maar sympathiek
en ondernemend is hij wel, de Johannes.
Na een ontbijt ergens in’t stad inchecken in het guesthouse
en een paar uur crashen…. ’t Is nodig. De combinatie van een valling, een nacht
niet slapen en de hoogte beginnen door te wegen. Rond een uur of 4 gaan
middageten, cadeautjes afgeven van de dochter aan de mama en plannen bespreken
voor de week die komt. Welke contacten moeten gelegd worden, waar rijden we
eerst naartoe, een paar telefoontjes plegen…. Zo van die dingen die je doet bij
de start van een zoekweek.
Het guestthouse Martinds Cozy’s is anders ook de moeite…. Can we eat someting please? No, we only do
breakfast. Ok two cokes…. Sorry no cokes… Later die dag, two coffees please….
Sorry…. Coffee is out… tea?
‘s Avonds nog een hapje gaan eten in restaurant Dodi. Sorry, we ordered french fries with
the chicken, no rice…. French fries are finished… tja, dan eet je rijst
hé. Enfin dat eten is een beetje
moeilijk met de elektriciteit die om de 5 minuten uitvalt en we staan heel vlug
weer buiten want we willen eigenlijk alleen maar slapen.
De volgende
ochtend. Can I get a coffee with milk… sorry… milk is out. Tja, het is
nog maar 9 u, de winkels zullen nog niet open zijn zekers? Bij het afrekenen
blijkt dan ook dat ze 100 Birr meer vragen dan afgesproken, zomaar, omdat we
zogezegd een grotere kamer gekregen hebben omdat er geen kleinere kamers vrij
waren. Een ontbijt van wat brood met
konfituur, daar vragen ze omgerekend 1 euro voor, en naar Ethiopische normen is
dat echt veel geld voor wat we kregen. En moesten de kamers dan nog in orde zijn…
nope. Hier zien ze ons dus niet meer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten